Duitsland was ruim 1000 jaar lang een van de meest bijzondere staten van het Europese continent. Honderden kleine staatjes en bisdommen vormden samen het Heilige Roomse Rijk, met aan het hoofd een “gekozen” keizer.

Pas met de komst van Napoleon kwam er een einde aan dit rijk. Nadat hij was verslagen werden 39 samengevoegde rijkjes (nog steeds veel) samengevoegd in de Duitse Bond.

Die politieke verdeeldheid begon te knellen in de 19^e eeuw, de eeuw van het nationalisme. Duitse intellectuelen als Goethe benadrukten juist de culturele eenheid van de Duitssprekenden. Politici, vooral uit Pruisen (Bismarck), namen het stokje over. Middels een aantal bloedige oorlogen werd de Duitse eenheid gesmeed: In 1871 was het Tweede Duitse keizerrijk een feit. Dat rijk begon daarna aan een enorme economische opmars: de Gründerzeit.

Het Duitsland van de 19^e eeuw kent een moderne kant: de kant van kolen en staal, machines en grote steden, politieke eenheid en staatsvorming. Maar aan de andere kant bleef, misschien wel uit frustratie naar het lange uitblijven van de eenheid, de hang naar de oude tijden van weleer. De tijd van de Germanen, de tijd van de Nibelungen, de tijd van de middeleeuwse keizers, verbeeld in allerlei kastelen, verhalen en standbeelden.

Een verhaal over de kastelen van prins Hendrik en Ludwig, de warenhuizen van Berlijn en Munchen, de fabrieken van Krupp en Siemens, de liederen Die Wacht am Rhein en Deutschland über Alles en nog veel meer (zoals het armpje van Wilhelm II).